zaterdag 30 december 2017

226. Terugblik op 2017: populismegolf gestopt

Een jaar geleden dreigde een populismegolf Nederland en Europa te overspoelen. Aan het einde van 2017 blijkt daar niets van te kloppen. Welke lessen kunnen we daar uit trekken?

Brexit & Trump gesteund door een derde van de stemgerechtigden
In 2016 leidden het Brexit-referendum en de verkiezing van Trump tot de vrees dat in 2017 een populismegolf geheel Europa zou overspoelen, te beginnen in Nederland. In mijn blog heb ik dat vanaf het begin betwijfeld. Vóór de Brexit stemde slechts een kleine derde van alle stemgerechtigden. Meerderheden in Schotland en Noord-Ierland stemden tegen. Zelfs in Engeland was een meerderheid van de jongeren tegen maar die gingen niet stemmen. Na het gestuntel van voorstanders is inmiddels een meerderheid van de Britten tegen Brexit.

Veel mensen denken dat een meerderheid van de stemmen naar Trump ging maar dat is niet waar want door het Amerikaanse districtenstelsel werd de meerderheid voor Clinton vervormt tot een minderheid. Als je het totaal van alle stemgerechtigden neemt dan is het door de lage opkomst slechts een kleine minderheid van een derde die op Trump stemde.

Geen populismegolf in Europa
De Nederlandse verkiezingen bespreek ik hierna. Ook in de rest van Europa leverden de Franse, BritseDuitse en Oostenrijkse verkiezingen geen overwinning van populisten op. Vooral het laatstgenoemde geval levert een voorbeeld op hoe media de beeldvorming vertekenen door de kans op een populistische overwinning te groot voor te stellen en achteraf hun ongelijk niet te willen toegeven. Dat begon al in Nederland toen ons land overstroomd werd door buitenlandse journalisten die dachten dat Wilders onze nieuwe premier zou worden. Vooraf stelde ik al in een blogbericht dat dit niet kon kloppen.

De populismegolf is gestopt in Nederland
Al voor de verkiezingen in Nederland op 15 maart 2017 beschreef ik in mijn blog hoe populisten ten onrechte roepen namens "het volk" te spreken, de indruk wekken dat er "een kloof" bestaat en dat de "boze burger niet gehoord" zou worden. Na de verkiezingen besprak ik de regeringsvorming in Nederland. Ik gaf als voorbeelden het belang van het oeroude poldermodel, het diva- en consumentengedrag van veel kiezers, het hardnekkige links/progressieve misverstand, het belang van samenwerkingsstrategiën en van het maatschappelijk middenveld, en het voortdurende geklaag over de te korte of te lange duur van kabinetsformaties. Mijn inschattingen werden bevestigd door SCP-onderzoek.

Het onderzoeksrapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau
Op 12 december 2017 verscheen het SCP-onderzoek 'De Sociale staat van Nederland 2017' met een overzicht over de afgelopen 25 jaar. Ik citeer een paar koppen uit enkele media. "Kwaliteit van leven Nederlander in 25 jaar verbeterd" (www.nu.nl). "Nederlander is niet cynischer of rechtser geworden", "Vaak wordt gedacht dat ontevredenheid, cynisme en vreemdelingenhaat welig tieren. Dat is niet zo", "Betrokkenheid bij politiek neemt niet af", "Van de Nederlanders voelt 15 procent zich niet gehoord", "Veel minder vaak dan gedacht, wordt Nederland beheerst door 'boze burgers' " en "De opvatting over immigratie is mild, het vertrouwen in de politiek blijft hoog" (voorpagina van Trouw van 12 december 2017).

Positieve ontwikkelingen
Sinds 1990 is de levensverwachting sterk toegenomen: mannen leven zes jaar langer en vrouwen drie jaar. Het opleidingsniveau is zeer sterk gestegen: er zijn twee keer zoveel hoogopgeleiden (van 18% naar 36%) en het aantal laagopgeleiden daalde van 45% naar 23%. Sinds 1990 is de arbeidsdeelname van vrouwen gestegen van 45% naar 71% en ook zijn meer ouderen aan het werk. Het gemiddeld besteedbaar inkomen is (omgerekend in prijzen van 2016) gestegen van € 35.000 in 1990 tot € 42.000 in 2016. Nu vindt 85% van de bevolking dat zij in welvaart leeft. De criminaliteit is afgenomen en de zorgen daarover daalden van 90% in 1992 tot 65% nu. Meer mensen zijn gaan sporten en men gaat vaker met vakantie.

Woningen zijn gemiddeld van betere kwaliteit en meer mensen kochten een eigen huis. De tevredenheid over het functioneren van onze democratie is verdubbeld: in 1991 was 40% tevreden en in nu is dat 80%. Zorgen over waarden en normen waren in 1993 hoger dan nu.

De Nederlandse bevolking is in opvattingen niet rechtser geworden. In 1994 vond 49% dat er teveel migranten woonden; nu is dat gedaald tot 31% en de steun voor de opvang van vluchtelingen is gestegen tot 80% (de op Zweden na hoogste in de EU). Tegen een azc in de eigen omgeving is nu 16%. In 1992 had 9% een niet-westerse achtergrond, nu is dat 12%.

Het aantal voorstanders van de doodstraf was 40% in 1994 en dat is gedaald tot 25% nu. Het aantal voorstanders van de openstelling van het huwelijk voor partners van gelijk geslacht is gestegen van 87% in 2007 tot 94% in 2017. Het aantal voorstanders van gelegaliseerde abortus is gestegen van 60% in 1992 tot driekwart in 2017. Zo'n 15% voelt zich niet gehoord.

Vergelijking met het buitenland
Nederlanders zijn onverminderd tevreden met hun leven (gemiddeld 7,8) en zijn daarmee op vijf landen na de gelukkigste bevolking in de wereld. Het optimisme is 40% hoger dan pessimisme in Nederland en is daarmee de derde in Europa. Het vertrouwen in de regering en het parlement is hoger vergeleken met verreweg de meeste andere landen ter wereld.

Stabiel gebleven
Nederland is in de afgelopen jaren niet cynischer geworden. De groep allerarmsten is stabiel gebleven op 5% van de bevolking. Het SCP maakt zich zorgen over deze groep.

Negatieve ontwikkeling
De allerrijkste 1% had begin jaren negentig 3% van de inkomens. Nu is dat 5%. Toen vond 55% dat de inkomensverschillen kleiner moesten worden. Nu is dat gestegen tot 75%.

Rol van de media
Het SCP constateert dat de beeldvorming van veel Nederlanders veel negatiever is dan de werkelijkheid. Het SCP wijst op de rol van veel (a)sociale media die dit negatieve beeld hebben veroorzaakt. Dit sluit aan bij mijn kritiek op deze media in onderstaande series. De lessen die we daaruit kunnen trekken, zal ik bespreken ik in mijn volgende blogberichten over populismepreventie in Nederland en in de Europese Unie.





Naschrift
Op 14 maart 2018 werd bekend dat Nederland wederom eindigde als zesde op de VN-lijst van de gelukkigste landen ter wereld.



Naschrift. Nederlandse verkiezingen
Dit blogbericht past in mijn blogserie over de Nederlandse verkiezingen en de gevolgen ervan. Daarin verschenen eerder de blogberichten 179: Moreel leiderschap: wat is dat?, nummer 180: Referendum? Schijnvertoning! (2), nummer 181: De anti-elite-paradox, nummer 182: 'De kloof' bestaat niet in Nederland, nummer 183: "Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel? en nummer 184: CDA-aanval op zelfbeschikking (dit bericht is hiervan het meest gelezen).
Zie voor mijn reactie op de uitslag van de verkiezingen blogbericht 186: Populismegolf gestopt in Nederland (dit bericht is hiervan het meest gelezen), 187: Regeringsvorming in Nederland (1) over het belang van het oeroude poldermodel, 188: Regeringsvorming in Nederland (2) over het divagedrag van kiezers, 189: Regeringsvorming in Nederland (3) over het consumentengedrag van kiezers, 190: Regeringsvorming in Nederland (4) over het links/progressieve misverstand, 191: Regeringsvorming in Nederland (5) over het belang van samenwerkingsstrategieën, 192: Regeringsvorming in Nederland (6) over het belang van het maatschappelijk middenveld, en nummer 199: Regeringsvorming in Nederland (7) over de duur van de kabinetsformatie.


Naschrift. Mediakritiek
Het best bekeken in deze, sterkst gestegen, serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in aantallen lezers gevolgd door de blognummers 139 over Referendum? Schijnvertoning! (de grootste stijger in deze groep), blogbericht nummer 74 over Valse nichten, nummer 34 over Vijf misverstanden over democratie, nummer 144 over de vraag: Is homo-nieuws geen nieuws?, nummer 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, nummer 63 over Mediamissers,  nummer 44 over Mediamanipulatie, nummer 140 over Brexit? Schotland Exit!, en nummer 62 over Geschiedvervalsing. De drie meest recente blogberichten in deze mediakritische serie zijn nummer 183 over de vraag: "Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel?, nummer 209 over de vraag: Zijn media handlangers van terroristen? en nummer 210 over de vraag: Zijn media handlangers van populisten? (1).

Naschrift. Zie verder de serie over: Frankrijk, Duitsland, OostenrijkPolen, Hongarije, Italië, Griekenland, Zweden en Spanje.    

zaterdag 23 december 2017

225. #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom?

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik heb dit in deze nieuwe reeks blogberichten toegelicht aan de hand van enkele openbare gevallen. Ik begon met een blogbericht over de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo. Daarna volgde een (tweede) blogbericht over de veel beschuldigde Nederlander Job Gosschalk, die toe gaf acteurs gevraagd te hebben zich uit te kleden maar die ontkende hen te hebben aangeraakt of verkracht. In het derde blogbericht beschreef en besprak ik het - inmiddels ook juridische - conflict tussen Jelle Brandt Corstius en Gijs van Dam. In mijn vierde blogbericht behandelde ik mijn eigen ervaring: was het wel een verkrachting? En in mijn vijfde blogbericht liet ik de ontwikkeling in mijn denken zien: van zwarten als racismeslachtoffers tot medeplichtigen aan racisme, slavernij en homohaat.

Voor- en nadelen van de #MeToo-discussie
In dit blogbericht vat ik mijn serie samen. Voordeel van de #MeToo-discussie is dat seksueel grensoverschrijdend gedrag aan de kaak gesteld wordt omdat dit o.a. het mensenrecht op zelfbeschikking zwaar aantast. Nadeel is dat in veel (a)sociale en overige media een aantal rechtsbeginselen vergeten dreigen te worden: hoor en wederhoor, mensen zijn onschuldig tot het tegendeel bewezen is en vrijwaring van heksenjacht en ongefundeerde vervolging.

Hoe ver gaat het begrip machtsmisbruik?
Als een invloedrijk iemand zijn of haar macht misbruikt dan is dat af te keuren. Maar is daar evenzeer sprake van als een ervaren iemand een onervaren persoon seks opdringt? Bij minderjarigen is dat duidelijk. Maar bij (jong)volwassenen en bij grote leeftijdsverschillen is sprake van een grijs gebied. Dan is het belangrijk dat mensen weerbaar leren worden door (homo)seksuele voorlichting en daar ontbreekt het (bv. op scholen) nog steeds aan.

Een slachtofferrol omzetten in meer weerbaarheid
In mijn eigen seksuele geschiedenis was het belangrijk dat ik eerst mijn eigen homoseks heb kunnen verkennen voor ik een negatieve ervaring opdeed. Daardoor was ik minder van slag en kon ik mijn negatieve ervaring omzetten in een meer weerbare rol. Dat vraagt om een persoonlijke levenssfeer die beschermd wordt tegen opdringerige media en het dreigen met rechtszaken. Ik pleit daarom voor een grotere terughoudendheid bij media en een veel belangrijkere rol voor vertrouwenspersonen, intermediairs en hulpverleners. Achteraf had mijn eigen ervaring op dit gebied heel goed in mijn memoires gepast. Was het misplaatste schroom? Of vond ik het niet belangrijk om te laten zien hoe tegenslag vooruit kan helpen?




Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.




zaterdag 16 december 2017

224. #MeToo (5) #IkOok (2) Een zwarte man als dader?

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik zal dit in deze nieuwe reeks blogberichten toelichten aan de hand van enkele openbare gevallen. Ik begon met een blogbericht over de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo. Daarna volgde een blogbericht over de veel beschuldigde Nederlander Job Gosschalk, die toe gaf acteurs gevraagd te hebben zich uit te kleden maar die ontkende hen te hebben aangeraakt of verkracht. In het derde blogbericht beschreef en besprak ik het - inmiddels ook juridische - conflict tussen Jelle Brandt Corstius en Gijs van Dam. In mijn vorig blogbericht besprak ik mijn eigen ervaring: was het wel een verkrachting?

James Baldwin als mijn held en als dubbel slachtoffer, van racisme en homohaat
In de rampenzomer van 1967 werd ik ruw gedwongen uit de kast te komen. Omdat ik vrijwel niets wist over homoseksualiteit las ik alles wat ik erover kon vinden. De roman Giovanni's Room van de zwarte Amerikaanse schrijver James Baldwin maakte een grote indruk op mij. Zijn strijd tegen racisme en homohaat overtuigde mij van de noodzaak alle discriminatie uit te bannen. Des te erger is het dat veel Afro-Americans zijn seksualiteit trachten te verdoezelen. Door hem zag ik zwarte homo's in 1967 als dubbele slachtoffers.

Zwart Afrika als bron van ziekten, racisme en homohaat
Dat beeld van zwarten als slachtoffers werd niet gebroken door mijn eerste seksuele ervaring met een zwarte man, hoe pijnlijk ook. Ik zag dat eerder als een falen van mijn kant. Maar ik werd hard met mijn neus op de feiten gedrukt in 1989 tijdens een congres van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO in Brazzaville. Ik beschrijf dat in blogbericht 4, Levensgevaarlijke preutsheid. Dat ik op een wetenschappelijke bijeenkomst voor racist werd uitgescholden schokte mij zeer. In het kader van aidspreventie had ik gewezen op antropologisch onderzoek waaruit bleek dat in Afrika anale seks tussen hetero's voorkwam om zwangerschap te voorkomen waardoor het virus heel makkelijk verspreid kon worden. 

Er was en is in zwart Afrika een levensgevaarlijk gebrek aan een goede gezondheidszorg waardoor ziekten als aids en ebola wereldwijd slachtoffers maken. Er bestaat daar vaak de neiging om alles wat fout gaat te wijten aan kolonialisme maar het zou Afrika en de wereld goed doen als men stopt om zondebokken te zoeken en begint de verantwoordelijkheid voor eigen falen onder ogen te zien. Iedere kritiek op Afrika zomaar weg zetten als racisme is een falende en doorzichtige poging om eigen zwart racisme en slavernij te verhullen.

Het slagen van de homo/lesbische en het falen van de zwarte beweging in de VS
Hoe is het mogelijk dat de homo/lesbische beweging inzake huwelijksgelijkberechtiging wereldwijd zoveel bereikt heeft terwijl zwarte emancipatiebewegingen op grote schaal falen? In mijn blogbericht 17, Disadvantaged by English, geef ik daarvan een voorbeeld uit de Verenigde Staten. Een Afro-American politicus beschuldigde mij in de jaren negentig live voor de Amerikaanse televisie van racisme toen ik vertelde over het succes van de aidspreventie in Nederland. Dat zwarten in de VS veel meer aidsslachtoffers kennen dan blanken is niet alleen het gevolg van een wel degelijk bestaande discriminatie maar ook van het eigen falen van de zwarte gemeenschap daar. Bij voorbeeld door de daar nog steeds heersende homohaat. Zie het verzwijgen van James Baldwin 's homoseksualiteit.

Openlijke homo/lesbische politieagenten zijn voor de Amerikaanse emancipatiebeweging bondgenoten terwijl zwarte agenten door hun beweging als verraders worden gezien. Als er tegenslagen zijn dan zoekt en vindt de homo/lesbische beweging zeer vele bondgenoten en meewerkende sleutelfiguren terwijl Amerikaanse rassenrellen meestal eindigen in geweld en plunderingen die de eigen zaak ernstig schaden. Hetero's zijn voor de homo/lesbische emancipatie mogelijke bondgenoten maar blanken worden door veel Afro-Americans vooral gezien als racisten. Dat schaadt het streven naar broodnodige gelijkberechtiging ernstig.

De paradox van de kolonialistische onderdrukking in zwart Afrika
In blogbericht 19, "No sex please, we're British!", toon ik aan hoe homovijandige koloniale Britse wetgeving door Afrikaanse homohaters als authentiek Afrikaans wordt gezien en de eigen gelijkgeslachtelijke culturele tradities als westers kolonialisme. Zie mijn blogbericht 31 over het Oeganda-drama, maar homovervolging is vrijwel overal in Afrika, zie Ghana.

Onkunde over zwart verleden wordt in stand gehouden door machthebbers die hun eigen falen trachten te verhullen door het zoeken naar homo/lesbische zondebokken. Het is in Afrika nog altijd onbespreekbaar om de zwarte rol in de slavernij in verleden en heden aan de orde te stellen. En als een blanke dat doet, wordt het weggezet als wit racisme om zwart racisme te verhullen. De eigen zwarte bevolking is daarvan het grootste slachtoffer.

Zwart racisme en homohaat
In blogbericht 61, Racisme?, beschrijf ik een valse start van de Zwarte Piet discussie toen een hoogleraar uit Jamaica wel een Nederlands kinderfeestje racistische discriminatie noemde maar de vaak dodelijke homovervolging in eigen land verzweeg. Zwart racisme en homohaat gaan vrijwel altijd samen. Het is een tragische vergissing van de Nederlandse anti Zwarte Piet beweging om klakkeloos een Amerikaanse insteek ("blackface") te kiezen en niet aan te sluiten bij het Nederlandse poldermodel zoals de homo/lesbische beweging met groot succes heeft gedaan. Dat zou veel vermijdbare weerstand hebben voorkomen.

Strategische blunders door zelfverklaarde 'antiracisten'
In blogbericht 69, Divagedrag tegen Zwarte Piet werkt averechts, alsook in blogbericht 110, Strategische blunders door 'antiracisten', beschrijf ik hoe de Nederlandse anti Zwarte Piet beweging haar tegenstanders heeft versterkt. Door te zwelgen in de slachtofferrol rond een kinderfeestje en het verzwijgen van wereldwijde slachtoffers van hedendaags racisme en slavernij verkleint men de eigen geloofwaardigheid zeer. De homo/lesbische beweging heeft er altijd voor gekozen om hedendaagse hetero's niet te beschuldigen van homohaat vanwege de homovervolgingen die in het verleden hebben plaatsgevonden. Het COC heeft zich vanaf het begin ontwikkeld als een landelijke beweging door plaatselijke zelforganisatie te bevorderen. Daardoor voorkwam men het verwijt dat Amsterdamse arrogantie aan de provincie werd opgedrongen. Waarom werd de demonstratie in Dokkum vanuit Amsterdam en niet vanuit Friesland georganiseerd? Waarom is er vanuit Amerikaans cultureel imperialisme tegen "blackface" geprotesteerd dat niets met de geschiedenis van Friesland te maken heeft? Het was een strategisch goed idee om Friestalige borden mee te nemen. De taalfout "ken net" werd in de tweede demonstratie zelfs verbeterd in "kin net": bravo! Maar de overheersende indruk in de media bleef toch dat die achterlijke Friezen een lesje moest worden geleerd door zeer arrogante Amsterdammers. Die nooit de moeite hadden genomen om Friestalige kritiek, Divagedrach tsjin Swarte Pyt wurket averjochts, in Friese media te weerspreken. Sinds Bonifatius had men toch kunnen weten dat Friezen er niet van houden als men hen onverdraagzaam ogende ideologieën door de strot wil duwen.

Een zwarte als slachtoffer en/of als dader?
Hebben bovenstaande overwegingen wel of niet een rol gespeeld bij mijn beslissing om mijn eerste seksuele ervaring met een zwarte man niet in mijn memoires op te nemen? Daarover gaat mijn volgende blogbericht 225. #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom?


Naschrift. Zie voor het slot blogbericht 225: #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom.


Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.



zaterdag 9 december 2017

223. #MeToo (4) #IkOok (1) Ben ik verkracht?

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik zal dit in deze nieuwe reeks blogberichten toelichten aan de hand van enkele openbare gevallen. Ik begon met een blogbericht over de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo. Daarna volgde een blogbericht over de veel beschuldigde Nederlander Job Gosschalk, die toe gaf acteurs gevraagd te hebben zich uit te kleden maar die ontkende hen te hebben aangeraakt of verkracht. In het derde blogbericht beschreef en besprak ik het - inmiddels ook juridische - conflict tussen Jelle Brandt Corstius en Gijs van Dam. In onderstaand blogbericht bespreek ik mijn eigen ervaring: was het wel een verkrachting?

Vijftig jaar geleden was ik zo groen als gras
In blogbericht 32, Mijn eerste vriendje, beschreef ik mijn eerste seksuele ervaringen in een anderhalf jaar durende relatie met een iets jongere zoon van mijn hospita. Zo ontdekte ik mijn homoseksualiteit zonder weet te hebben van de maatschappelijke veroordeling ervan en de reactie van de homosubcultuur daarop. Vijftig jaar geleden was ik nog maar net lid van het COC en bezocht ik de werfkelder in Utrecht, zo groen als gras. Ik schrok zelfs van de eerste mannen die met elkaar dansten want in die tijd rustte daar nog een groot taboe op. Hieronder beschrijf ik mijn eerste seksuele ervaring na het gedwongen afscheid van mijn eerste vriendje zo objectief mogelijk. Met alle beginnersfouten die ik toen maakte.

Een zeer aantrekkelijke, wat oudere, zwarte Amerikaan
Ik zie hem nog binnenkomen in de COC-sociëteit. Een zeer aantrekkelijke, zo'n vijftien jaar oudere, lange zwarte man. Hij ging in een hoekje zitten. Ik had geen idee hoe ik contact moest leggen. Maar dat probleem werd snel opgelost. De dienstdoende vrijwilliger in het plaatselijke COC-bestuur kwam naar mij toe en vroeg of ik zou willen praten met de net binnengekomen Amerikaan want hij dacht dat mijn Engels beter zou zijn dan dat van de andere aanwezigen. Ik deed dat graag want ik wist toen al dat ik op oudere mannen viel omdat ik die veel boeiender vond dan mijn leeftijdgenoten. Hij stelde zich voor als een hoogleraar uit Californië. Toen had de eerste alarmbel al af moeten gaan. Want een echte Amerikaanse hoogleraar zou het wel uit zijn hoofd halen om daar als homo open over te zijn omdat dit in die tijd nog zijn baan kon kosten. Dat was mijn eerste beginnersfout.

Mijn tweede beginnersfout: iemand meenemen naar mijn studentenkamer
Het gesprek was net op gang toen hij belangstellend vroeg hoe een studentenkamer in Nederland er uit zou zien. Hij had daar veel meer belangstelling voor dan voor mij als persoon. Hij vertelde ook niets meer over zichzelf. Ik had toen moeten weten dat hij alleen maar uit was op seks. Later besefte ik hoe de Amerikaanse subcultuur door de toenmalige strafbaarheid van homoseksualiteit in het teken stond van de regel: anoniem neuken en wegwezen. Ik dacht heel naïef zo een vriendschap te kunnen opbouwen.

Mijn derde beginnersfout: mijn onkunde over subculturele seksrituelen
Eenmaal in mijn kamertje in een studentenhuis was zijn belangstelling voor de Nederlandse studentenhuisvesting als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij begon meteen mij en zichzelf uit te kleden. Hij had een prachtig atletisch lijf en was grootgeschapen. Vijftig jaar later raak ik nog opgewonden van deze herinnering. Hij wilde niet praten, niet zoenen, niet pijpen, alleen mij neuken en wegwezen. Mijn enige homoseksuele ervaring was dat seks wederzijds was in het kader van een vriendschap. Ik werd overdonderd door subculturele rituelen die mij volledig onbekend waren. Het interesseerde hem niet dat ik niet klaar was gekomen. Juridisch gezien, was ik niet verkracht want ik had, overrompeld door de grote snelheid, geen enkel verzet geboden. Toch voelde ik mij wel verkracht maar liet dat gevoel verstandelijk niet toe. Ik was zelfs zo naïef om hem mijn adres te geven en om het zijne te vragen want ik dacht nog steeds dat vriendschap met deze mooie man mogelijk was. Hij gaf een adres maar ik denk dat het nep was want ik hoorde nooit meer iets van hem terug. Gevoelsmatig voelde ik mij als slachtoffer letterlijk, maar ook figuurlijk, genomen maar tegelijkertijd nam ik het mijzelf verstandelijk kwalijk dat ik het had laten gebeuren. Wat had ik fout gedaan? In verwarring bleef ik alleen in mijn kleine studentenkamertje achter.

Ik had hardhandig een lesje geleerd
Sindsdien sprak ik bijna nooit meer af in mijn kamer maar bij oudere mannen thuis omdat ik daar makkelijker weg kon lopen als er iets tegen mijn zin in dreigde te gebeuren. Maar dat was nooit het geval want alle mannen die ik ontmoette, waren wel bereid om serieuze vriendschappen aan te gaan en wederzijdse seks te hebben. Dat kwam ook omdat ik mij vooral tot oudere vriendenparen aangetrokken voelde. Die konden mij heel veel leren over duurzame open relaties en alle mogelijke homosubculturele gebruiken waar ik vijftig jaar geleden geen weet van had. Mede dankzij de relatie met mijn eerste vriendje wist ik dat homoseksualiteit heel mooi kon zijn. Dat liet ik mij door niets en niemand meer afnemen!

Waarom nam ik deze ervaring niet op in mijn memoires?
Mijn memoires gaan vooral over mijn werk in de homo/lesbische en de humanistische bewegingen in Nederland en wereldwijd. Enkele persoonlijke gebeurtenissen krijgen daarbij wel aandacht. Waarom de bovenbeschreven ervaring niet? Daarover gaan mijn volgende blogberichten, die zelfs iets met de Zwarte Piet discussie te maken hebben.

Naschrift. Zie voor het vervolg blogbericht 224: #MeToo (5) #IkOok (2) Een zwarte man als dader? en blogbericht 225: #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom.

Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.







zaterdag 2 december 2017

222. #MeToo (3) Jelle Brandt Cortius & Gijs van Dam

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik zal dit in deze nieuwe reeks blogberichten toelichten aan de hand van enkele openbare gevallen. Ik begon met een blogbericht over de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo. Daarna volgde een blogbericht over de veel beschuldigde Nederlander Job Gosschalk, die toe gaf acteurs gevraagd te hebben zich uit te kleden maar die ontkende hen te hebben aangeraakt of verkracht. In onderstaand blogbericht beschrijf en bespreek ik het - inmiddels ook juridische - conflict tussen Jelle Brandt Corstius en Gijs van Dam.

Open brief van Jelle Brandt Cortius op voorpagina Trouw van 24 oktober 2017
Op 24 oktober 2017 stond onderstaande brief van de journalist Jelle Brandt Corstius op de voorpagina van Trouw met een verwijzing naar de #MeToo-discussie. Het is zeker niet mijn gewoonte om lange teksten aan te halen. Maar omdat ik zijn brief hieronder wil analyseren doe ik dat toch om duidelijk te maken over welke komende alinea's mijn vraagtekens gaan.

"In het prille begin van mijn televisiecarrière ben ik tijdens mijn werk gedrogeerd, en gedwongen tot orale seks, wat verkrachting is. Toen hij mij ook anaal wilde verkrachten nam een overlevingsinstinct het over en ben ik naar buiten gevlucht.

Dat is geen verhaal natuurlijk. Op het allereerste college journalistiek leer je dat in elk verhaal, hoe klein ook, de vijf w’s en de h moeten zitten: wie, wat, waar, waarom, wanneer en hoe. In de eerste zin ontbreken de wie, de waar, en de waarom. De wat, de wanneer en de hoe komen er karig vanaf. De opsomming is zo summier dat het bijna geen betekenis heeft.

Verhalen worden geloofwaardig door hun detail, door hun opbouw, door hun uitleg. Daarom ben ik journalist geworden: het vertellen van verhalen die verteld moeten worden. Maar nota bene dit verhaal, dat mij persoonlijk zoveel schade heeft gedaan, kan ik niet vertellen.

Ik had mijn verhaal opgeschreven voor Trouw, zoals het hoort, met de vijf w’s en de h. Ik vond het belangrijk om dit te delen. Ik schrijf het om herhaling te voorkomen. Waarom zou ik de enige zijn? Wie weet hoe vaak deze persoon nog eens iets in het drankje gooit van een kwetsbare jongeling. Ik wilde seksueel misbruik van mannen uit de taboesfeer halen. Ik wilde dat ook die slachtoffers de schaamte overwinnen en eindelijk ook hun verhaal doen.

Ik schreef het ook voor alle HR-managers, leidinggevenden, teamleiders en vertrouwenspersonen. Maak de drempel zo laag mogelijk om dit soort misstanden te melden. En als iemand het meldt, neem het dan serieus. Ik schreef het voor alle mensen die door een vriend of collega in vertrouwen zijn genomen. Misschien willen zij wel meer dan een luisterend oor, misschien hebben ze net dat duwtje nodig om actie te ondernemen. En ik schreef dit ook voor alle smeerlappen die nog steeds denken dat ze er mee wegkomen. Dat hun sneue gerommel beperkt zal blijven tot het geruchtencircuit. ‘Jullie tijd is voorbij.’ zo wilde ik het stuk eindigen.

Maar dit verhaal kan niet gepubliceerd worden. Het is zijn woord tegen mijn woord. Er zijn geen getuigen, ik ken – voorlopig – geen andere incidenten. Als het tot een rechtszaak zal komen is de kans groot dat hij mij succesvol beschuldigt van smaad, en ik een tweede hypotheek op mijn huis kan nemen om de schadevergoeding te betalen.

Begrijp me goed, ik ben blij dat we in een rechtsstaat wonen. Daarvoor heb ik in Rusland te veel onschuldige mensen zonder enig bewijs in de gevangenis zien verdwijnen. Maar het is ook frustrerend. Hoe groter het vergrijp, des te groter de bewijslast. Juist de grootste hufters zijn deze weken de dans ontsprongen, en dat wringt.

Aangifte bij de politie doen gaat niet, het is intussen verjaard. Meer verhalen van andere slachtoffers, dat zou helpen. Maar die komen alleen maar tevoorschijn als ik met een gedetailleerder verhaal kom. Maar dat gaat dus niet. Dat is mijn probleem. En het probleem van de vele anderen die in hetzelfde schuitje zitten. Bij elk verhaal dat de afgelopen tijd verscheen, zitten tien verhalen die nooit kunnen worden verteld."
Tot zover de open brief van Jelle Brandt Cortius op de voorpagina van Trouw.

Gijs van Dam ontkent dat er sprake was van drogeren en opgedrongen seks
Op 30 oktober 2017 interviewt Pauw zowel Van Dam als zijn advocaat Plasman. Het hele interview is op You Tube te zien en te beluisteren. Hier volgt een korte samenvatting voor degene die het niet kan zien en beluisteren. Van Dam treedt naar buiten omdat een aantal journalisten hebben achterhaald wie beschuldigd werd en een "standrechtelijke executie" in de media had plaatsgevonden. Er is geen enkele sprake geweest van drogeren en van gedwongen seks. Er is geflirt, gezoend en er was seks met wederzijdse instemming. Hij is niet weggevlucht, beiden hebben er nooit meer over gesproken en hebben als collega's het seizoen afgerond zonder dat er ooit een onvertogen woord is gevallen. Van Dam noemt het "een gelogen verhaal". Het was vijftien jaar geleden  en ze hadden beiden veel gedronken.

Advocaat Plasman: "Iedereen is onschuldig tot een rechter jou veroordeelt"
Plasman hekelt de "standrechtelijke executie". Media mogen niet afgaan op één verhaal zonder hoor en wederhoor. Het is niet geloofwaardig dat je pas vijftien jaar later naar buiten treedt om herhaling te voorkomen. Hij had aangifte moeten doen en dan had de rechter kunnen oordelen. Het is niet verjaard. Wij doen aangifte wegens smaad en laster. Van Dam is onschuldig slachtoffer door "trial by media": "je krijgt dit nooit meer weg".

Vraagtekens bij (de publicatie van) de brief van Jelle Brandt Cortius
De eerste vraag is waarom Trouw de brief plaatst in het kader van de #MeToo-discussie over seksueel machtsmisbruik als zij geweten zouden hebben dat er geen sprake was van een machtsverschil tussen beide jongemannen die slechts een jaar in leeftijd verschilden (toen 25 en 24 jaar). Uit Trouw van 3 november 2017 ontleen ik aan een artikel van de ombudsman van Trouw dat dit niet bekend was bij (een deel van) de Trouw-redactie. Had het zoeken naar een intermediair in dit geval niet meer voor de hand gelegen dan plaatsing in de krant? Bovendien bleek het heel makkelijk te herleiden om welke persoon het ging.

De eerste alinea van de brief brengt mij tot de vraag: onder invloed van welke drug is iemand wel in staat zelfstandig naar en uit een hotelkamer te lopen en niet in staat om de kaken op elkaar te houden ten einde een ongewenst geslachtsdeel buiten te houden? Ik ben geen drugsdeskundige maar mijn inschatting is dat het om alcohol ging, ook omdat beiden verklaard hebben daar veel van genuttigd te hebben. Juridisch gezien, is het dan wel de vraag of hier sprake is van verkrachting. De rechter zal moeten uitmaken of hier sprake was van vrijwillige seks. Dat zou zo kunnen zijn als beiden een erectie hadden. Wist Gijs dat Jelle geen of weinig ervaring had met homoseks? Dan had het meer voor de hand gelegen om hem eerst te pijpen (zijn opwinding toetsend) dan hem te laten pijpen.

De twee volgende alinea's maken duidelijk hoe belangrijk het was om de identiteit van de ander verborgen te houden. Dat wordt bevestigd door de verdere afloop. De slachtoffers voelen zich nu nog minder dan voorheen veilig om met hun ervaring naar buiten te treden.

Een 24-jarige omschrijven als "een kwetsbare jongeling" is overdreven want uit de rest van zijn verhaal blijkt dat hij wel degelijk in staat was om de hotelkamer te verlaten. Het is begrijpelijk dat je moeite hebt om er met iemand over te praten. Voor de verwerking is dat wel belangrijk. Ik heb dat wel gedaan met iemand die een soortgelijke ervaring had. Dat voorkomt vaak een opeenhoping van wraakgevoelens die beiden kunnen gaan schaden.

De strekking van de rest van de alinea's maakt duidelijk wat zijn bedoeling was: zorgen dat er meer slachtoffers naar buiten zouden treden. Des te belangrijker was het dan om zijn eigen ervaring centraal te stellen en niet zijn kennelijke behoefte om wraak te nemen op de vermeende dader. Omdat ik zelf vijftig jaar geleden in een vergelijkbare toestand terecht ben gekomen, hielp deze brief en het vervolg er op om met mijn eigen verhaal naar buiten te komen. Zie mijn volgende blogberichten. In die zin heeft deze zaak mij geholpen. Maar ik denk dat de meeste slachtoffers nog meer terug zullen deinzen als zij merken hoeveel - ook juridische - ellende deze zaak heeft veroorzaakt. En dat is jammer.


Naschrift. Op 30 april 2018 verklaarde de Raad voor de Journalistiek dat het dagblad Trouw niet onzorgvuldig had gehandeld door de open brief te publiceren maar wel door zich achter de inhoud van de brief te plaatsen terwijl de aangeklaagde de beschuldiging ontkende. Op 2 mei 2018 maakte laatstgenoemde bekend dat hij in beroep gaat tegen besluit van de Raad. Op 19 juli 2018 werd bekend dat het Openbaar Ministerie niet overgaat tot vervolgingen in deze zaak. Op 11 augustus 2018 deelde zijn advocaat Plasman mee dat Gijs van Dam opnieuw aangifte heeft gedaan wegens smaad omdat Jelle Brandt Cortius zijn cliënt in één rij heeft genoemd met beruchte aanranders c.q. verkrachters. Op 2 oktober 2018 vertelt Gijs van Dam over de ernstige gevolgen die de beschuldiging op hem hebben gehad. Op 14 november 2018 wordt bekend dat Jelle Brandt Cortius afziet van zijn rechtszaak tegen Gijs van Dam. Op 12 januari 2019 wordt bekend dat Gijs van Dam zijn zaak tegen Jelle Brandt Cortius wegens smaad doorzet. Op 23 juli 2019 werd bekend dat Jelle Brandt Cortius alsnog wordt vervolgd. Op 2 januari 2020 maakt Jelle Brandt Cortius bekend het anders had willen aanpakken.

Naschrift. Zie voor het vervolg blogbericht 223: #MeToo (4) #IkOok (1) Ben ik verkracht?, blogbericht 224: #MeToo (5) #IkOok (2) Een zwarte man als dader? en blogbericht 225: #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom.

Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.



zaterdag 25 november 2017

221. #MeToo (2) Job Gosschalk

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik zal dit in deze nieuwe reeks blogberichten toelichten aan de hand van enkele openbare gevallen. Ik begon met een blogbericht over de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo. Dit blogbericht gaat over de veel beschuldigde Nederlander Job Gosschalk.

Job Gosschalk
De regisseur, schrijver, casting director en film- en televisieproducent Job Gosschalk legde op 7 november 2017 de volgende verklaring af. "De afgelopen weken ben ik het onderwerp geweest van geruchten over mijn omgang met acteurs. Het klopt dat ik één-op-één met acteurs aan scènes heb gewerkt, ook bij mij thuis. Het is voorgekomen dat ik daarbij acteurs heb gevraagd hun kleren uit te doen. Ik ben daarbij in een aantal gevallen – besef ik nu – over grenzen gegaan. Ik heb onvoldoende rekening gehouden met het verschil tussen mijn positie en die van een acteur." Hij benadrukte dat er geen sprake is geweest van fysiek contact. Het gaat inmiddels om vele tientallen beschuldigingen. Sommigen stellen dat er wel degelijk sprake was van enig lichamelijk contact (aanranding) maar ik heb geen verklaring gezien van iemand die beweert dat hij door hem is verkracht. Er zijn meerdere verklaringen waaruit blijkt dat enige slachtoffers onder dit grensoverschrijdend seksueel gedrag ernstig geleden hebben. Velen gingen in op zijn verzoek zich uit te kleden omdat zij bang waren anders de door hen begeerde baan als acteur niet zouden krijgen.

Waarom?
Wat bracht Job Gosschalk tot dit grensoverschrijdend gedrag? Als hij naakte jonge mannen wilde zien dan biedt Nederland vele mogelijkheden. Wij kunnen het hem niet vragen want hij blijkt vrijwel niet bereikbaar. Op internet vond ik wel een interview met hem in het Psychologie Magazine van 1 juni 2008 onder de heel veelzeggende kop "Ik heb goed leren manipuleren en manoeuvreren". Dat brengt mij tot de vraag of niemand in zijn omgeving dit machtsmisbruik heeft opgemerkt. Het castingbureau Kemna, waar Gosschalk werkte, verklaarde dat zij zijn gedrag hadden moeten opmerken. Hebben zij echt niets geweten?

Als een acteur wil solliciteren voor een rol in een toneelstuk of film waarin hij uit de kleren moet gaan dan valt dat binnen zijn recht op zelfbeschikking. Datzelfde geldt voor een rol waarin hij zichzelf moet aftrekken. Het kan mij ontgaan zijn, maar ik ben een dergelijk toneelstuk of film in Nederland niet tegengekomen. Dan is het een aantasting van iemands recht op zelfbeschikking als dat in de casting voor een rol toch gevraagd wordt. Als iemand op dat verzoek ingaat, is dat bij een sollicitatie een duidelijk geval van machtsmisbruik.

Er zit ook een andere kant aan deze zaak. Iemand kan zijn/haar seksuele aantrekkelijkheid inzetten om een baan te krijgen. Het is dan weinig professioneel om op die verleiding in te gaan als het moet draaien om de vakbekwaamheid en niet op de seksuele beschikbaarheid.

Anders dan vanuit de Amerikaanse, is het vanuit de Nederlandse homobeweging muisstil gebleven. Hoewel ik geen woordvoerder ben, voel ik mij toch verplicht om op te komen voor seksuele zelfbeschikking en tegen machtsmisbruik, juist vanwege homo-emancipatie.

Bovendien bestaat het gevaar dat mensen ten onrechte beschuldigd worden. Het is daarom van groot belang dat media hoor en wederhoor toepassen, niet over daders spreken als er geen veroordeling is en pas overgaan tot verspreiding van beschuldigingen als er meerdere aangiftes zijn of de betrokkene schuld bekent. Veel media houden zich niet aan deze regel.

Wel of geen machtsmisbruik, aanranding of verkrachting?
Dit blogbericht en het vorige gingen duidelijk over gevallen van machtsmisbruik en zeer waarschijnlijk alleen aanranding en geen verkrachting. Voor verkrachting geldt dat er sprake moet zijn van het binnendringen van iemands lichaam zonder diens toestemming. Strikt genomen valt daar ook tongzoenen onder maar tanden kunnen een tong makkelijk weerstaan. Hoe zit dat met pijpen? Dat komt aan de orde in een volgend blogbericht over Jelle Brandt Corstius en Gijs van Dam: een Nederlandse rel met alleen maar verliezers.


Naschrift. Zie voor het vervolg blogbericht 222: #MeToo (3) Jelle Brandt Cortius & Gijs van Dam, blogbericht 223: #MeToo (4) #IkOok (1) Ben ik verkracht?, blogbericht 224: #MeToo (5) #IkOok (2) Een zwarte man als dader? en blogbericht 225: #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom. Op 21 november 2019 werd bekend dat er een overeenstemming is bereikt tussen Gosschalk en een vermeend slachtoffer van hem. Op 29 november 2019 wordt bekend dat Gosschalk niet strafrechtelijk vervolgd wordt.

Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.

Mediakritiek
Het best bekeken in deze, sterkst gestegen, serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in aantallen lezers gevolgd door de blognummers 139 over Referendum? Schijnvertoning! (de grootste stijger in deze groep), blogbericht nummer 74 over Valse nichten, nummer 34 over Vijf misverstanden over democratie, nummer 144 over de vraag: Is homo-nieuws geen nieuws?, nummer 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, nummer 63 over Mediamissers,  nummer 44 over Mediamanipulatie, nummer 140 over Brexit? Schotland Exit!, en nummer 62 over Geschiedvervalsing. De drie meest recente blogberichten in deze mediakritische serie zijn nummer 183 over de vraag: "Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel?, nummer 209 over de vraag: Zijn media handlangers van terroristen? en nummer 210 over de vraag: Zijn media handlangers van populisten? (1).



zaterdag 18 november 2017

220. #MeToo (1) Kevin Spacey

Er is de laatste weken aandacht voor grensoverschrijdend seksueel gedrag dankzij #MeToo. Tijdens het schrijven van mijn memoires, Humanisme als zelfbeschikking, heb ik zelf ook overwogen om te schrijven over mijn ervaring als seksueel slachtoffer, maar ik heb dat niet gedaan. Waarom niet? Ik zal dit in deze nieuwe reeks blogberichten toelichten aan de hand van enkele openbare gevallen. Om te beginnen met de Amerikaanse acteur Kevin Spacey, die zijn dubbelzinnige bekentenis koppelde aan zijn merkwaardige coming out als homo.

Aanleiding tot de val van Kevin Spacey: Anthony Rapp
Het begon allemaal toen de eveneens Amerikaanse acteur Anthony Rapp bekend maakte dat zijn collega Kevin Spacey hem seksueel benaderd had in 1986. Anthony was toen 14 en Kevin 26. Hij deed dat via de website Buzzfeed en ik ontleen dat aan het dagblad Trouw van 4 november 2017. Het eerste dat opvalt, is dat vrijwel alle media-aandacht uitgaat naar Spacey en niet naar Rapp. Terwijl diens verklaring over Spacey veel vragen oproept.

Rapp vertelt dat hij en Spacey samen met mede-acteurs op Broadway na afloop van een voorstelling terecht kwamen in een nachtclub in New York. Worden 14-jarigen in New York tot nachtclubs toegelaten? Spacey nodigde Rapp uit voor een feestje bij hem thuis, waar alleen volwassenen aanwezig waren die hij (afgezien van Spacey) niet kende. Was er geen sprake van ouderlijk toezicht? Rapp verveelde zich maar ging niet naar huis. Hij ging in de slaapkamer televisie kijken en wachtte tot alle gasten naar huis waren gegaan. Was Rapp er op uit om Spacey alleen in de slaapkamer te treffen? Was Rapp zich toen al bewust van beider homoseksualiteit? Spacey kwam toen dronken de slaapkamer binnen, tilde Rapp op, legde hem op bed en ging boven op hem liggen. Hier wordt duidelijk de grens van Rapp's zelfbeschikking overschreden. Hoewel je je kunt afvragen of dit al een seksuele handeling is. Maar je moet als 14-jarige in New York wel heel naïef zijn om niet te beseffen welke risico's je loopt als je alleen met een twaalf jaar oudere man in zijn slaapkamer bent.

Rapp kruipt onder de dronken Spacey vandaan, gaat naar de badkamer en komt terug in de slaapkamer met de mededeling dat hij naar huis wil gaan. Spacey loopt met Rapp naar de voordeur en vraagt de jongen of hij dat echt wil. Rapp zegt ja en vertrekt. In 1986 was ik in New York en iedere New Yorker die ik tegen kwam, verzekerde mij dat ik niet 's nachts alleen over straat moest lopen. Er was toen veel criminaliteit en ik voelde me als 40-jarige in het donker bepaald niet veilig. Waarom regelde Spacey niet een taxi voor de 14-jarige?

Juridisch gezien, was er geen sprake van verkrachting maar hooguit van aanranding. Rapp vertelt elders op internet dat hij later bij een jurist gevraagd had of een aanklacht zin had en heeft toen gehoord dat de bewijsvoering flinterdun is. Tijdens mijn vele bezoeken aan de VS in de jaren tachtig en negentig gonsde het van de geruchten over machtige mannen die nog in de kast zaten en toch sekspartners vonden in de ontelbare homogelegenheden. De homobeweging had en heeft als beleid om die mannen met een dubbelleven niet uit de kast te dwingen zolang zij zich niet homovijandig uiten. Dat brengt mij op het volgende.

Oorzaak van de val van Kevin Spacey: veel jongemannen bleken lastiggevallen
Hoe is het mogelijk dat binnen één dag zonder hoor en wederhoor of enige vorm van proces iedereen Spacey liet vallen? Hij twitterde dat hij zich niets van het voorval (ruim 30 jaar geleden) kon herinneren maar verontschuldigde zich voor zijn dronken wangedrag als het had plaatsgevonden. Hij ontkende dus niet. Iedereen kan wel roepen dat er sprake was van grensoverschrijdend gedrag. Op grond van mijn eigen ervaringen in de VS neem ik aan dat de rondzingende geruchten over Spacey ook bij Netflix en andere instanties bekend waren.

De BBC geeft een overzicht van enkele gevallen van seksueel grensoverschrijdend gedrag door Spacey bij jonge mannen. Wat opvalt, is dat hij vooral toeslaat in situaties waarin er sprake is van machtsongelijkheid. Wie als homoman uit is op seks in New York kan op vele plaatsen terecht bij homo-ontmoetingsplaatsen. Het kan zijn dat hij die plekken vermeed omdat hij niet uit de kast wilde komen. Maar door openbare gelegenheden te benutten om jonge mannen te benaderen vergrootte hij de kans op weerstand omdat hij niet zeker kon zijn van de seksuele voorkeur van die mannen. Waarom nam hij dat risico waardoor hij zijn homoseksualiteit juist etaleerde in plaats van te verbergen? Was het puur machtsmisbruik?

Coming out als afleidingsmanoeuvre
Na de beschuldiging door Rapp twitterde hij: "Ik heb door de jaren heen relaties gehad met vrouwen en mannen, maar nu kies ik ervoor als homo door het leven te gaan." Dacht hij nu werkelijk dat dit tot begrip zou leiden? Hij had zijn hele leven geweigerd om ook maar iets te zeggen over zijn geaardheid. En hij had zelfs in het openbaar kritiek geuit op het - in zijn ogen - verheerlijken van het uit de kast komen door de Amerikaanse homobeweging.

De Amerikaanse homobeweging noemde het een afleidingsmanoeuvre. Die bovendien heel kwalijk was omdat hierdoor een link werd gelegd tussen homo- en pedoseksualiteit waar de homobeweging wereldwijd nog steeds tegen moet vechten. Dat brengt mij terug bij Rapp.

Was dat de reden dat Rapp de beschuldiging tegen Spacey naar buiten bracht? Dat Rapp het stilzwijgen van de homobeweging over homo's die in de kast zitten niet terecht vond als het ging over homo's als Spacey die het beginsel van (homo)seksuele zelfbeschikking aantastten? De negatieve reactie van de Amerikaanse homobeweging op het moment van het uit de kast komen van Spacey lijkt dat te bevestigen. Hoe denkt de Nederlandse homobeweging daarover? Die vraag beantwoord ik in een volgend #MeToo-blogbericht.


Naschrift. Voor een overzicht van de belangrijkste Amerikaanse beschuldigingen verwijs ik naar Yahoo. Ik heb gekozen voor de meest aangeklaagde homoman in de Verenigde Staten. Zie voor het vervolg blogbericht 221: #MeToo (2) Job Gosschalk, blogbericht 222: #MeToo (3) Jelle Brandt Cortius & Gijs van Dam, blogbericht 223: #MeToo (4) #IkOok (1) Ben ik verkracht?, blogbericht 224: #MeToo (5) #IkOok (2) Een zwarte man als dader? en blogbericht 225: #MeToo (6) #IkOok (3) Misplaatste schroom. Op 24 december 2018 reageert Kevin Spacey voor het eerst weer en zegt dat hij geen prijs gaat betalen voor dingen die hij niet gedaan heeft. Hij is tot nu toe niet veroordeeld in een rechtszaak. Na meer dan een jaar (!) begint de eerste rechtszaak op 7 januari 2019: er is nog geen schijn van bewijs van aanranding.

Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.



zaterdag 11 november 2017

219. Is homo-nieuws geen nieuws? (2)

In mijn vorige bericht met deze titel gaf ik tientallen voorbeelden van homo-nieuws die het nieuws niet of nauwelijks haalden. Op 27 oktober 2017 bracht de vorig jaar door de Verenigde Naties benoemde Thaise hoogleraar Vitit Muntarbhorn verslag uit over de zeer zorgwekkende positie van lesbische, homo-, bi- en transseksuele minderheden wereldwijd. Hij is door de VN aangesteld als onafhankelijke deskundige inzake de bescherming tegen geweld en discriminatie gebaseerd op seksuele oriëntatie en genderidentiteit. Aan dit belangwekkend verslag werd in de Nederlandse media vrijwel geen aandacht besteed.

Homoseksualiteit in meer dan zeventig landen strafbaar
In meer dan zeventig landen is homoseksualiteit nog steeds strafbaar, soms met de doodstraf. Die strafbaarstelling bestaat in enigerlei vorm in Afghanistan, Algerije, Angola, Antigua & Barbuda, Bangladesh, Barbados, Bhutan,  Botswana, Brunei, Burundi, Comoren, Dominicaanse Republiek, Eritrea, Ethiopië, Gambia, Ghana, Grenada, Guinee, Guyana, India, Irak, Iran, Jamaica, Jemen, Kameroen, Kenia, Kiribati, Koeweit, Libanon, Liberia, Libië, Malawi, Malediven, Maleisië, Marokko, Mauritanië, Mauritius, Myanmar, Namibië, Nigeria, Oeganda, Oezbekistan, Oman, Pakistan, Papoea-Nieuw-Guinea, Qatar, Saint Kitts & Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent & The Grenadines, Samoa, Saoedi-Arabië, Senegal, Sierra Leone, Singapore, Soedan, Solomoneilanden, Somalië, Sri Lanka, Swaziland, Syrië, Tanzania, Togo, Tonga, Trinidad & Tobago, Tunesië, Turkmenistan, Tuvalu, Verenigde Arabische Emiraten, Zambia, Zimbabwe en Zuid-Soedan. Op de Cook Eilanden, in Indonesië en in Palestina is homoseksualiteit strafbaar in een aantal landsdelen. De doodstraf wordt nog uitgevoerd in Iran, Jemen, Saoedi-Arabië, Soedan en in landsdelen van Nigeria en van Somalië. De doodstraf staat nog op homoseksualiteit in Afghanistan, Mauritanië, Pakistan, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten maar is daar de laatste tijd niet toegepast. Wie een verklaring zoekt voor het feit dat er zoveel voormalige Britse kolonies op de lijst staan, verwijs ik naar mijn blogbericht nummer 19, onder de titel: "No sex please, we're British!"

Ernstige verslechtering in Tsjetsjenië, Egypte, Tanzania en Indonesië
Is bovenstaande lijst al ernstig genoeg, volgens VN-deskundige Vitit Muntarbhorn is in het afgelopen jaar de situatie flink erger geworden in een aantal landen. De meeste media-aandacht ging en gaat uit naar de tientallen moorden en mishandelingen in het landsdeel Tsjetsjenië in het toch al homovijandige Rusland. Homoseksualiteit is daar weliswaar niet strafbaar maar "homoseksuele propaganda" wel en die wet wordt op grote schaal misbruikt om de kwetsbare homo/lesbische minderheid toch te vervolgen en monddood te maken.

In Egypte wordt het woord homoseksualiteit in geen enkele wet genoemd maar er wordt andere wetgeving misbruikt om de homo/lesbische gemeenschap te onderdrukken. Zelfs het onschuldige zwaaien met een regenboogvlag is in Egypte al aanleiding geweest om een homovijandige razzia te houden. Egyptische media mogen aan die vervolging geen enkele aandacht besteden maar gelukkig dringt enige berichtgeving toch tot het buitenland door.

In Tanzania is homoseksualiteit sinds de homovijandige Britse koloniale wetgeving strafbaar maar er werd gedurende lange tijd niet op grote schaal vervolgd. Dat was wel het geval in het naburige homovijandige Oeganda. Daar spelen vooral Amerikaanse fundamentalistische predikanten een zeer kwalijke rol door de homohaat in zwart Afrika aan te vuren. In veel Afrikaanse landen maken politici misbruik van homovervolging om de aandacht voor daar levende onvrede af te leiden en de homo/lesbische minderheid als zondebok te vervolgen. Dit is het afgelopen jaar naar Tanzania overgewaaid en dat dreigt ook elders te gebeuren.

In Indonesië bestond vroeger (buiten het homovijandige extreem islamitische Atjeh) een zekere mate van onverschilligheid inzake homoseksualiteit. Onder invloed van een groeiend islamitisch fundamentalisme is er helaas in grotere delen van Indonesië nu sprake van een toenemende homovervolging. Het is daarom van groot belang dat de zwakke Indonesische homo/lesbische beweging wereldwijd gesteund wordt in dit grootste islamitische land ter wereld. Kenmerkend is dat de wereldorganisatie voor islamitische samenwerking OIC (met uitzondering van Albanië) tot nu toe geweigerd heeft om met de Thaise VN-deskundige Vitit Muntarbhorn te spreken. Ondanks deze negatieve ontwikkelingen is het bemoedigend dat binnen de VN de homohaters in de minderheid zijn. Maar dan is het wel belangrijk dat ook Nederlandse media aandacht besteden aan wat er rond homovervolging aan de hand is!


Naschrift. Op 15 november 2017 werd bekend dat een ruime meerderheid van 62% van de stemmers in een Australisch referendum voorstander is van openstelling van het huwelijk voor paren van gelijk geslacht. Dit kreeg wel aandacht in de meeste media. Op 5 december 2017 bepaalde het Grondwettelijk Hof in Oostenrijk dat paren van gelijk geslacht moeten kunnen trouwen. Dit kreeg weinig aandacht in de media. Op 7 december 2017 stelde Australië het huwelijk open voor paren van gelijk geslacht. Ook dit kreeg veel aandacht in de media. Op 14 december 2017 werd bekend dat het Hooggerechtshof in Indonesië weigerde om homoseksualiteit strafbaar te stellen. Dit bericht kreeg weinig aandacht in de Nederlandse media. Op 10 januari 2018 werd bekend dat een mensenrechtenhof heeft bepaald dat 16 Amerikaanse landen (waaronder Suriname en Costa Rica) het huwelijk moeten openstellen voor paren van gelijk geslacht. Dit bericht kreeg geen aandacht in Nederlandse media. Op 11 januari 2018 werd bekend dat EU-landen homopartners niet mogen weigeren. Dit bericht kreeg geen aandacht in Nederlandse media. Op 1 maart 2018 veroordeelt het Europees Parlement het discrimineren en het willen 'genezen' van homoseksualiteit. Alle EU-lidstaten worden opgeroepen dit te verbieden. Dit bericht kreeg geen aandacht in de Nederlandse media. Op 16 april 2018 besloot het Chinese netwerk Sina Weibo om het net ingevoerde verbod op aandacht voor homoseksualiteit na veel protest weer in te trekken. Dit bericht kreeg enige aandacht in de Nederlandse media. Op 1 mei 2018 werd bekend dat huwelijksgelijkberechtiging steeds meer steun krijgt in de VS, ook in godsdienstige kringen. Dit kreeg geen aandacht in Nederlandse media. Op 5 mei 2018 werd bekend dat de dochter van Castro het huwelijk wil openstellen voor paren gelijk geslacht in Cuba. Dit kreeg weinig aandacht in de Nederlandse media. Op 16 mei 2018 werd in Nederlandse media wel aandacht besteed aan de vrijlating van een politicus in Maleisië die om politieke redenen gevangen zat wegens homoseksualiteit. Op 5 juni 2018 werd bekend dat het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft bepaald dat alle lidstaten van de EU een verblijfsvergunning moeten geven aan een partner van gelijk geslacht van buiten de EU die binnen de EU is getrouwd. Dit kreeg weinig aandacht. Op 2 juli 2018 werd bekend gemaakt dat TouTube zijn homovijandig beleid homovriendelijker zal maken. Hieraan werd weinig aandacht besteed. Op 28 augustus 2018 werd bekend dat tot nu toe buiten Amsterdam geen homolijsten zijn gevonden om homosollicitanten te weren en dat nader onderzoek zal worden gedaan. Hieraan werd geen aandacht besteed in de media. Op 6 september 2018 besloot de hoogste rechtbank in India dat homoseksualiteit niet meer strafbaar is.

Naschrift. Voor het vervolg zie blogbericht 261: Is homo-nieuws geen nieuws? (3)

Mediakritiek
Het best bekeken in deze, sterkst gestegen, serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in aantallen lezers gevolgd door de blognummers 139 over Referendum? Schijnvertoning! (de grootste stijger in deze groep), blogbericht nummer 74 over Valse nichten, nummer 34 over Vijf misverstanden over democratie, nummer 144 over de vraag: Is homo-nieuws geen nieuws?, nummer 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, nummer 63 over Mediamissers,  nummer 44 over Mediamanipulatie, nummer 140 over Brexit? Schotland Exit!, en nummer 62 over Geschiedvervalsing. De drie meest recente blogberichten in deze mediakritische serie zijn nummer 183 over de vraag: "Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel?, nummer 209 over de vraag: Zijn media handlangers van terroristen? en nummer 210 over de vraag: Zijn media handlangers van populisten? (1).

Meest gelezen blogberichten over homoseksualiteit
Het meest gelezen blogbericht over homoseksualiteit is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Daarop volgen nummer 32 over mijn eerste vriendje, nummer 29 over de Russische homovervolging, nummer 45 over Gerard Reve en Antoine Bodar, nummer 37 over de rampenzomer 1967, nummer 19 over de wereldwijde Britse homovervolging, nummer 51 over Homostudies, nummer 40 over Benno Premsela, een nieuwe vader, nummer 78 over homoseks en jongeren, en als tiende, nummer 28 over mijn homojeugd.



zaterdag 28 oktober 2017

218. Vertrouwen in de toekomst? Zelfbeschikking! (2)

In mijn vorige blogbericht met deze titel beschreef ik hoe het regeerakkoord van Rutte III  van 10 oktober 2017 enkele beleidsvoornemens bevat die ontleend zijn aan het Regenboog Stembusakkoord van 7 maart 2017. Dat is een succes voor de Nederlandse homo/lesbische beweging. Maar toch zit er een adder onder het gras. In het regeerakkoord wordt namelijk gesproken over de "gewone, normale Nederlanders". Waarom roep ik op tot waakzaamheid?

Visieloze visie?
Veel critici zeggen dat het nieuwe regeerakkoord visie ontbeert. Premier Rutte heeft daar over gezegd dat wie visie mist naar de oogarts moet. Geen visie is volgens mij beter dan een slechte visie, zoals het benadrukken van een niet bestaande joods-christelijke traditie in Nederland. Bovendien is de nieuwe regering gebonden aan de Grondwet en de Europese en internationale mensenrechtenverdragen en dat geeft een betere rechtsbescherming dan een compromisvisie van liberale en christelijke partijen die slechts een kleinst mogelijke meerderheid hebben in zowel de Eerste als de Tweede Kamer. Een kwetsbaar begin dus.  

Wie is een 'gewone' Nederlander?
Het regeerakkoord richt zich tot de "gewone, normale Nederlander." Wie is dat? De gewone burger speelt een belangrijke rol in de Nederlandse geschiedenis. Buitenlandse waarnemers hebben zich eeuwenlang verwonderd over het belang van gewone burgers. In veel andere landen speelden de adel en/of de geestelijkheid een vooraanstaande rol. In de Nederlandse republiek van de Gouden Eeuw was dat niet het geval. Kijk maar naar de meest afgebeelde personen op onze wereldberoemde schilderijen. Ook de Nederlandse taal weerspiegelt dat. Bijvoorbeeld in de uitdrukking: "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg". Met andere woorden: een zekere mate van afwijking past al binnen het begrip 'gewoon'. Zo gebruikte de Nederlandse homo/lesbische beweging in het verleden de uitdrukking: "gewoon anders". Homoseksualiteit moet door ons dus even gewoon gevonden worden als heteroseksualiteit.

Waarom is het begrip 'normaal' gevaarlijk?
Het begrip 'normaal' wekt verwarring omdat de betekenis 'gangbaar' wordt vermengd met de betekenis 'gewenst'. Met andere woorden: de meerderheid bepaalt wat gewenst gedrag is. Dat past binnen de opvatting dat democratie de dictatuur van de meerderheid zou zijn maar is in strijd met de opvatting dat democratie de maatschappelijke vormgeving van zelfbeschikking is. Het feit dat het woord normaal in het regeerakkoord wordt toegevoegd aan het begrip gewoon, geeft aan dat het wel degelijk de bedoeling is om normerend op te gaan treden. En dat is gevaarlijk, juist voor minderheden, en dat staat op gespannen voet met onze traditie van zelfbeschikking en acceptatie van derden die gewoon anders zijn.

Is Rutte III een in meerderheid christelijk kabinet?
Al vijftig jaar houd ik bij welke ministers en volksvertegenwoordigers de eed of de belofte uitspreken bij hun installatie. Op 26 oktober 2017 werden de nieuwe bewindslieden van het kabinet Rutte III geïnstalleerd. Negen ministers legden de eed af en zeven de belofte. Dit nu is een trendbreuk omdat geleidelijk aan de eedafleggers in de minderheid waren geraakt. Dat paste ook bij de toenemende buitenkerkelijkheid in Nederland. Toch is het onjuist om Rutte III een christelijk kabinet te noemen. Om te beginnen, vormen de twee christelijke partijen een minderheid in de regering van zes tegen tien ministers. De omslag naar een meerderheid van christenen in de regering komt met name door Mark Rutte (die weinig van ideologieën moet hebben) en Sigrid Kaag (die progressiever staat tegenover andersdenkenden dan menig buitenkerkelijke). Een eed of belofte is nog geen waarborg als het gaat om het respecteren van zelfbeschikking. Die waarborg ligt in onze rechtstaat, gebaseerd op mensenrechten en niet op een willekeurige meerderheid in een referendum.

 
Naschrift. Mijn volgende blogbericht verschijnt op zaterdag 11 november 2017.


Nederlandse verkiezingen
Dit blogbericht past in mijn blogserie over de Nederlandse verkiezingen en de gevolgen ervan. Daarin verschenen eerder de blogberichten 179: Moreel leiderschap: wat is dat?, nummer 180: Referendum? Schijnvertoning! (2), nummer 181: De anti-elite-paradox, nummer 182: 'De kloof' bestaat niet in Nederland, nummer 183: "Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel? en nummer 184: CDA-aanval op zelfbeschikking (dit bericht is hiervan het meest gelezen).
Zie voor mijn reactie op de uitslag van de verkiezingen blogbericht 186: Populismegolf gestopt in Nederland (dit bericht is hiervan het meest gelezen), 187: Regeringsvorming in Nederland (1) over het belang van het oeroude poldermodel, 188: Regeringsvorming in Nederland (2) over het divagedrag van kiezers, 189: Regeringsvorming in Nederland (3) over het consumentengedrag van kiezers, 190: Regeringsvorming in Nederland (4) over het links/progressieve misverstand, 191: Regeringsvorming in Nederland (5) over het belang van samenwerkingsstrategieën, 192: Regeringsvorming in Nederland (6) over het belang van het maatschappelijk middenveld, en nummer 199: Regeringsvorming in Nederland (7) over de duur van de kabinetsformatie.



zaterdag 21 oktober 2017

217. Zijn media handlangers van populisten? (2)

De afgelopen week vielen mij een paar dingen op in Nederlandse media. Van Project X in Enschede en verkiezingen in Nedersaksen tot het uiteenvallen van de Europese Unie en de blotebillenboten in het NOS Journaal. Hebben Nederlandse media last van sensatiezucht?

Geen aandacht voor het mislukte Project X in Enschede
Laat ik beginnen met enig goed nieuws. Op vrijdag 13 oktober 2017 ging het Project X in Enschede vrijwel onopgemerkt voorbij. Het was de bedoeling om het volledig uit de hand gelopen Project X van 21 op 22 september 2012 in het Groningse Haren over te doen. Dat trok toen duizenden relschoppers die veel schade aanrichtten. Er was kritiek op de rol van sommige media (waaronder het NOS Journaal) die verweten werden de rel flink opgeklopt te hebben. Die les is kennelijk geleerd want deze keer was er nauwelijks aandacht voor en dropen de tientallen plaatselijke relschoppers af met slechts enige geringe ruitenschade. 

Geen Amsterdamse blotebillenboten meer in het NOS-journaal
Er is nog een voorbeeld van een geleerde les. In blogbericht 63, Mediamissers, beschreef ik hoe het NOS Journaal jarenlang blotebillenboten in Amsterdam liet zien als er nieuws was over homoseksualiteit, ook al had dat niets met de Canal Parade te maken. Dat leidde tot klachten bij de betreffende ombudsman en die oordeelde dat deze bevestiging van oude vooroordelen beëindigd moest worden. Voor zover ik kan nagaan is dat gebeurd. Even ging het NOS Journaal weer in de fout toen dit jaar bekend werd dat in Duitsland het huwelijk werd opengesteld voor paren van gelijk geslacht. Er werden travestieten getoond en het ging alleen over homomannen. Snel werd dat verbeterd. De travestieten (komen ook onder hetero's voor!) werden vervangen door mannen- en vrouwenparen die wilden gaan trouwen.

Geen eindeloze aandacht voor boze burgers die niet gehoord zouden worden
In blogbericht 183,"Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel?, beschreef ik hoe Nederland door veel media werd bedolven onder 'boze burgers' die onophoudelijk riepen dat zij niet gehoord werden. Ik kan mij niet herinneren dat een tevreden burger aan het woord kwam. Op 10 oktober 2017 verscheen het nieuwe regeerakkoord. In de week erna kwamen voor- en tegenstanders van het akkoord aan het woord en de klaagzangen van niet gehoorde burgers werden niet herhaald. Hopelijk beseft men nu hoe paradoxaal dat geklaag was.

Verzwegen verkiezingen in Nedersaksen
Op 15 oktober 2017 werden bij onze buren in Nedersaksen verkiezingen gehouden. Daaraan werd in Nederlandse media vrijwel geen aandacht besteed. Terwijl de uitslagen toch heel opvallend zijn. Deze verkiezingen werden gewonnen door de sociaaldemocratische SPD met 37% (met 3% winst de grootste geworden) en verloren door de christendemocratische CDU met 34% (met 2% verlies niet meer de grootste). De Groenen kregen 9%, de liberale FDP 8% en de rechtsextremistische AfD kreeg slechts net iets meer dan de kiesdrempel van 5%. Dat is heel opvallend als je kijkt naar de vorige Duitse verkiezingen. Zie mijn berichten 195, Wat kunnen we van de Duitse verkiezingen leren?, en 214, Is Duitsland na verkiezingen rechts-populistischer?. Zijn verkiezingen in Nederlandse media soms minder interessant als sociaaldemocraten winnen en rechts-extremisten verliezen? Dat zou je denken als je kijkt naar de aandacht voor de Oostenrijkse verkiezingen die dezelfde dag werden gehouden.

De voorspelde ondergang van Europese Unie en de euro
In de afgelopen jaren zijn we doodgegooid met berichten in media die de ondergang van de Europese Unie en de euro voorspelden. Vooral na de Brexit en Trump (die overigens beide gesteund werden door een minderheid van de kiesgerechtigden!) zou een populistische golf heel Europa overspoelen. De verkiezingen in Oostenrijk, Nederland, Frankrijk en Duitsland vertoonden echter een geheel ander beeld. Maar toen kwam het NOS Journaal alsnog op 14 oktober 2017 op een sensatiegerichte toon vertellen dat die populistische golf er alsnog in de Europese Unie zou komen. Die zou de volgende dag beginnen met de verkiezingen in Oostenrijk die de EU zouden kunnen splitsen. Laten we de feiten eens op een rijtje zetten.

Op 19 en 20 oktober 2017 kwam in Brussel de top van de EU-regeringsleiders bijeen. Na de overwinningen van Trump en Brexit voorspelden vele doemdenkers de ondergang van de Europese Unie. Het tegendeel gebeurde. De Verenigde Staten en Groot-Brittannië verkeren in grote crises. De EU blaakt van zelfvertrouwen. Eindelijk worden stagnerende problemen aangepakt. Ik kan een NOS Journaal in deze dagen gemist hebben maar ik heb geen woord gehoord over een EU-crisis die veroorzaakt zou zijn door de  Oostenrijkse verkiezingen. Laat staan dat het NOS Journaal zijn excuses zou hebben aangeboden voor de Project X achtige uitglijder van 14 oktober 2017. Of dat vanuit andere Nederlandse media aandacht aan deze sensatiezucht is besteed. Hoe serieus kunnen we deze media nu nog nemen?

Naschrift. Op 16 december 2017 werd bekend dat de nieuwe Oostenrijkse regering zich pro-EU zal opstellen en geen referendum zal houden over het EU-lidmaatschap. Voor zover ik kan nagaan heeft het NOS-Journaal nog geen verontschuldigingen aangeboden voor de hierboven genoemde uitzending van 14 oktober 2017. Op 4 maart 2018 werd bekend dat de SPD mee doet aan de nieuwe regering waarmee alle suggesties in het NOS-Journaal dat het einde van Merkel nabij was, werden weerlegd. Op 18 mei 2019 valt de Oostenrijkse regering over betrokkenheid van de rechts-radicale FPO bij een Russisch omkoopschandaal: niet de EU maar Oostenrijk is in problemen. Op 1 september 2019 was het weer zo ver: de meeste media hadden voorspeld dat de rechts-radicale partij AfD in de deelstaten Saksen en Brandenburg de grootste partij zou worden maar in Saksen bleef dat de CDU en in Brandenburg de SPD. Op 29 september 2019 vonden de verkiezingen in Oostenrijk plaats: het NOS-Journaal besteedde geen enkele aandacht aan de sociaaldemocraten en de mogelijkheid van een progressieve coalitie. De definitieve uitslag is in Nederlandse media niet te vinden: de progressieve partijen SPO, NEOS en Grünen ktijgen de meeste zetels (81), de rechtse OVP 71 zetels en de extreem-rechtse FPO 31. Op 13 oktober 2019 verloor de rechts-populistische partij in Hongarije de burgemeestersverkiezingen in 10 van de 23 grote steden, waaronder de hoofdstad Boedapest. Vrijwel geen aandacht in Nederlandse media. Op 2 januari 2020 is in Oostenrijk een akkoord bereikt over een nieuwe centrum-linkse regeringscoalitie. De rechts-radicale partij staat buiten spel. Op 23 februari 2020 wint de coalitie van SPD en Groenen de verkiezingen in Hamburg en verliest de extreem-rechtse AfD: voor dat laatste is vrijwel geen aandacht in Nederlandse media.

Mediakritiek
Het best bekeken in deze, sterkst gestegen, serie is nummer 80 over de World Press Photo 2014. Dat wordt in aantallen lezers gevolgd door de blognummers 139 over Referendum? Schijnvertoning! (de grootste stijger in deze groep), blogbericht nummer 74 over Valse nichten, nummer 34 over Vijf misverstanden over democratie, nummer 144 over de vraag: Is homo-nieuws geen nieuws?, nummer 4 over Levensgevaarlijke preutsheid, nummer 63 over Mediamissers,  nummer 44 over Mediamanipulatie, nummer 140 over Brexit? Schotland Exit!, en nummer 62 over Geschiedvervalsing. De drie meest recente blogberichten in deze mediakritische serie zijn nummer 183 over de vraag: "Wij worden niet gehoord!": klopt dat wel?, nummer 209 over de vraag: Zijn media handlangers van terroristen? en nummer 210 over de vraag: Zijn media handlangers van populisten? (1).

Naschrift. Zie verder de serie over: Nederland, Frankrijk, Duitsland, OostenrijkPolen, Hongarije, Italië, Griekenland, Zweden en Spanje.